Από κάτω είναι τρύπα εκεί πέρα και δεν ξέρεις πού πάει

© Φωτό: Δέσποινα Σπύρου

Το έδαφος κάτω από το Μερσήνι

Δημ: Είναι το Μερσήνι[…], είναι όλα κούφια από κάτω.

Κατ: Γιατί[…] σε ‘μας ειδικά που έχωμε το νεροχύτη στην κουζίνα, από τότε ήτανε χάος. Δηλαδή ρίχνανε πέτρα, δεν ακουγότανε που πήγαινε. Είχαμε νεροχύτη και αποχέτευση δηλαδή απ’ τον καιρό εκείνο, δεν ξέρωμε. Κι εκεί που ‘χε ανοίξει ο πατέρας μου, ήθελε να κάνει πατητήρι για τα κρασί, πήγε λέει να βγάλει πέτρα και παραλίγο να τον τραβήξει μέσα αέρας, χάος. Και πρόφτασα, λέει, και έριξα πάλι την πέτρα, όπως πήγα να τη σηκώσω κι έμεινε έτσι και όλο τότε είχα το φόβο αυτό.

Δημ: Από κάτω αυτά έχουνε αέρια[…].

Κατ: Είναι κουφό το μέρος και τώρα που, πριν πόσα χρόνια, δέκα χρόνια που έκανε η Λευτερία το ανώι που έχτισε, που φύγανε μηχάνημα, τωρινά μηχανήματα και δεν μπορούσανε να βρούνε θεμέλιο να αυτό. Ανοίξανε και χάος, λέει, από κάτω.[…] Είναι κουφά τα μέρη και δεν μπορούσανε να βρούνε στέρεο μέρος.

Δημ: Τα πρώτα σπίτια που μπαίνουμε στο Μερσήνι μέσα, πού ‘ναι τα, που μένουν οι μουγγές ακριβώς από πάνω. Εκεί που ‘ναι μια συκιά εκεί χάμω, ένα περγαλίδι που ‘χουνε, από κάτω είναι τρύπα εκεί πέρα και δεν ξέρεις πού πάει.

Λάρα: Και μας λέγαν, ότι τα νερά τα πολλά σταματήσανε μετά το σεισμό.

Κατ: Ε, όχι δεν[…]. Τουλάχιστον εγώ δε θυμάμαι τα… Ο σεισμός έγινε το πενηνταπέντε, ήμουνα έξι χρονών…

Δημ: Όχι, όχι νερά…

Κατ: Σ’ ένα χρόνο φύγαμε. Νερά τα θυμάμαι εγώ στη Μεσαριά ελιές(?). Πηγάδια από ‘κεί στο[???]. Τρέχανε νερά, μέχρι και βατράχια θυμάμαι.

Δημ: Από ανομβρία επί τω πλείστω, από ανομβρία.

Κατ: Μάλιστα λέω της μαμάς, μήπως, λέω, στη φαντασία μου τα θυμάμαι τα βατράχια; Όχι, μου λέει, γιατί υπήρχανε νερά. Αλλά τώρα… Πηγάδια κι αυτά πάρα πολλά το Μερσήνι. Τώρα πώς έχει μείνει η πηγή αυτή; 

Δημ: Από ανομβρία χαθήκαν τα νερά τα περισσότερα.